Inschatten van risico’s
Wat, bij het inschatten van het risico, ook meespeelt, is hoe ernstig het gevolg zal zijn (in dit geval, hoe ziek wordt je écht?). Door de beelden op tv werd dat gevoel vóór de zomer flink versterkt. Mensen die direct met de gevolgen van deze situatie te maken hebben gehad, ervaren dit nog steeds (zoals zorgmedewerkers of wanneer je een familielid hebt dat ernstig ziek werd). Maar voor een steeds groter wordende groep leeft dit gevoel helemaal niet meer. Dat is wat je bij veel jongeren ziet.
Zij schatten niet alleen de kans op besmetting laag in, maar doen dit ook bij de gevolgen (erg ziek worden)…. Dat komt omdat ze zich niet kunnen identificeren met de voorbeelden die getoond worden.
Iedereen maakt daarom een afweging, de gevolgen van de maatregelen tegenover de kans, maar ook de eventuele gevolgen van een besmetting. Ook al schat je de kans als hoog in dat je besmet raakt wanneer je de maatregelen negeert, als je het idee hebt dat je er niet (echt) ziek van gaat worden is de keuze snel gemaakt.
De overheid zou daarom het volgende kunnen doen: De voorbeelden van mensen die besmet raken en ernstig ziek worden persoonlijker maken en dichterbij brengen, zodat men zich ermee kan identificeren. Voor de groep mensen die, statistisch gezien, weinig risico loopt moet dit gaan over kwetsbare mensen in hun directe omgeving.